منظور از تنگی مهره چیست؟تنگی نخاع به باریک شدن فضایی که طناب نخاعی و ریشه های عصبی را در بر می گیرد گفته می شود. بنابراین فشار می تواند بر روی نخاع و روی اعصابی که از ستون فقرات عبور می کنند ایجاد شود.

کدام نواحی بدن بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند؟
بیشترین نواحی آسیب دیده ستون فقرات کمری (محلی شدن بیشتر) و ستون فقرات گردنی است (محل دوم خطرناک تر است زیرا نخاع و اعصاب می توانند در سطوح بالاتر آسیب ببینند و در نتیجه در شدیدترین موارد ناتوانی بیشتری ایجاد می کنند).

تنگی ستون فقرات باریک شدن حداقل یکی از دو فضای ستون فقرات که در آن اعصاب عبور می کنند:

کانالی در مرکز ستون فقرات (کانال مدولار) که در آن نخاع و ریشه های عصبی قرار دارند.
منافذ بین مهره ها که از طریق آن اعصاب از بیرون آمدن ریشه خود از ستون فقرات به سایر قسمت های بدن می روند.
مردم بیشتر به چه کسانی علاقه دارند؟
این اختلال در بین مردان و زنان بالای 50 سال شایع تر است. با این حال، ممکن است در افراد جوان‌تری که با تنگی کانال نخاعی متولد شده‌اند یا آسیب نخاعی داشته‌اند، رخ دهد.

علت تنگی کانال نخاعی چیست، علل آن چیست؟
علل احتمالی تنگی کانال نخاعی عبارتند از:

استئوآرتریت یا دژنراسیون دیسک: استئوآرتریت علت اصلی است زیرا روند تکاملی آن می تواند باعث شود: از بین رفتن غضروف بین استخوان ها در سطوح مفصلی. تشکیل خارهای استخوانی (به نام استئوفیت) که می تواند فضایی را که اعصاب در آن جریان دارند تنگ کند. کاهش ارتفاع طبیعی دیسک‌های بین مهره‌های ستون فقرات (بیماری دژنراتیو دیسک، همچنین به عنوان اسپوندیلوز شناخته می‌شود). رشد بیش از حد (هیپرتروفی) ساختارهای رباط و وجوه مفاصل بین یک مهره و مهره دیگر. تنگی - مهره - کانال 2
اسپوندیلولیستزیس: سر خوردن یک مهره بر روی مهره دیگر که در موارد شدید می تواند باعث بی ثباتی و علائم عصبی شود.
در میان آسیب شناسی های دیگری که فضای کانال نخاعی یا سوراخ مهره ای را کاهش می دهد، می بینیم:

آرتریت روماتوئید: آرتریت روماتوئید معمولاً افراد زیر 60 سال را مبتلا می کند و باعث التهاب بافت های نرم و غشای سینوویال مفاصل (سینوویت) می شود. حتی اگر آرتریت روماتوئید علت مکرر تنگی نخاع نباشد، آسیب به رباط‌ها، استخوان‌ها و مفاصل با سینوویت شروع می‌شود. بخش هایی از ستون فقرات که تحرک بیشتری دارند (به عنوان مثال گردن رحم) در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند.
تومور (تشکیل بافت غیر طبیعی در ساختارهای تشکیل دهنده کانال نخاعی)
فرآیند عفونی
اختلالات متابولیسم استخوان که باعث رشد استخوان می شود، مانند بیماری پاژه (بیماری پاژه)
با این حال، این علل هنوز بسیار کمتر از آرتروز هستند.

علائم بیماری تنگی کانال نخاعی چیست؟
بیمار ممکن است احساس گزگز، بی‌حسی، سوزش، تا احساس گاز گرفتن را تجربه کند که معمولاً از باسن در امتداد اندام تحتانی تا پا منتشر می‌شود. این پارستزی ها یا این تغییرات در حساسیت سطحی ممکن است به احساس ضعف (کمبود قدرت) در یک یا هر دو اندام تحتانی مرتبط باشد یا نباشد. اغلب بیمار قادر به راه رفتن در مسافت های طولانی نیست و پس از مدتی راه رفتن یا ایستادن نیاز دارد چندین بار بایستد یا کمی به جلو خم شود. بنابراین ممکن است یک لنگش خفیف ناشی از درد وجود داشته باشد که لنگش نوروژنیک نامیده می‌شود یا در اثر فشار روی ریشه عصبی ایجاد می‌شود. بنابراین یک لنگش نوروژنیک است که به عصب مربوط می شود و به وضوح از لنگش بینابینی ماهیتی عروقی متمایز می شود.

گاهی اوقات، بیمار ممکن است احساس کند که نیاز به خم شدن به جلو دارد، حتی در حالی که برای مدت طولانی در وضعیت نشسته قرار دارد.

تشخیص تنگی کانال نخاعی چگونه است؟
تشخیص را می توان نه تنها با مجموعه آنامنستیک (که در بالا ذکر شد) و با معاینه فیزیکی، بلکه با برخی از تست های تشخیصی ابزاری مانند: اشعه ایکس، ام آر آی یا سی تی اسکن انجام داد.

رادیوگرافی ممکن است برخی از علائم مرتبط با تنگی نخاع را نشان دهد: کاهش ارتفاع دیسک بین مهره ای. وجود خارهای استخوانی (استئوفیت ها) و بی ثباتی ستون فقرات (حرکت غیر طبیعی بین مهره ها).

این آزمایشات اطلاعات مفیدی را برای درک اینکه آیا اعصاب در اثر تنگی کمر فشرده شده اند یا خیر، ارائه می دهند.
در برخی موارد، آزمایش هدایت عصبی می تواند انجام شود: الکترومیوگرافی (EMG).
بنابراین آسیب یا تحریک عصبی را می توان در نتیجه فشرده سازی ناشی از تنگی نخاع کمری شناسایی کرد.

توصیه می کنیم:

کینزی